Rola menedżera w organizacjach ulega widocznym zmianom. I na całe szczęcie nie kończy się już na planowaniu, organizowaniu i ocenianiu pracy podległych zespołów oraz pracy pod presją czasu. Na liście pożądanych cech, pojawiają się także elastyczność w myśleniu, działaniu i wypowiadaniu się, empatia, i co niezwykle cieszy coraz bardziej dominujące są kompetencje emocjonalne, które w praktyce wyrażają się umiejętnościami tworzenia więzi międzyludzkich i budowanie zaufania, komunikatywność czy empatia. To zaś wymaga uważności i refleksji, a co za tym idzie dojrzałości. 

Co więc znaczy być dojrzałym menedżerem? Czego to wymaga od osoby obejmującej takie stanowisko i przyjmującej odpowiedzialność za ludzi? 

To pytania, które zadaję mojej gościni – dr Agnieszce Kozak, która w jednej ze swoich książek pisze, że: „kluczem do bycia dojrzałym menedżerem jest bycie dojrzałym człowiekiem”. 

Rozmawiamy o dojrzałości menedżerskiej, podejściu do awansów, poszukiwaniu sensu tego co się robi, pracy w zgodzie ze swoimi wartościami, o granicach. Poruszamy także trudny i często przemilczany temat przemocy w organizacjach, a definicja, której używa moja gościni do jej określenia, nie pozostawia cienia wątpliwości kiedy mamy z nią do czynienia.